Znaczki i blok na kolekcjonerskiej karcie prezentacyjnej upamiętniające Międzynarodowy Rok Dziecka.
Na znaczkach widnieją fragmenty obrazu Pietera Bruegla starszego zatytułowanego „Zabawy dziecięce” z 1560 roku.
Tematyka obrazu stanowiła rzadkość w czasach, na które przypadło żyć Brueglowi. Dzieciństwo w sztuce było pomijane, w życiu codziennym stanowiło etap przejściowy do dorosłości. Świat dzieci był niezauważalny, a one same były traktowane jak mali dorośli. Takie podejście jest widoczne na obrazie, gdzie wszystkie postacie noszą szaty dorosłych – dziewczynki fartuchy i czepki swoich mam, a chłopcy – spodnie, kapoty i kubraki ojców. Na obrazie brak zabawek, co nie jest problemem dla 250 przedstawionych dzieci. Do zabawy wykorzystują różne przedmioty: kawałki drewna, kości, obręcze, beczki, czyli wszystko, co poniewiera się po podwórzach. Twarze dzieci nie mają określonego wieku, często wydają się tępe i głupie. Malarz, zgodnie ze swą manierą, nie upiększał ani nie idealizował postaci, tak jak czynili to późniejsi malarze; w atmosferze zabawy brak głębszych uczuć czy zainteresowania, co według jego biografa może wynikać z bardzo trudnego dzieciństwa Bruegla.
Międzynarodowy Rok Dziecka (ang. International Year of The Child) to rok ONZ, który był impulsem do przygotowania narodowych i lokalnych programów działania skierowanych dla dzieci i mających na celu zaspokojenie ich potrzeb. W uchwale państwa ONZ zachęcano do współpracy z organizacjami rządowymi, pozarządowymi, sektorem prywatnym i innymi podmiotami gospodarczymi do podjęcia działań zmierzających ku zwiększeniu dostępu dzieci szczególnie w krajach rozwijających się do odpowiedniej opieki zdrowotnej, edukacji i bezpiecznego wypoczynku. Dlatego też znaczki propagują edukację, szczepienia ochronne czy zabawę z niepełnosprawną młodzieżą. Międzynarodowy Rok Dziecka przypadał także na dwudziestą rocznicą podpisania Deklaracji Praw Dziecka.
