Znaczki w bloku ilustrujące poemat mitologii nordyckiej zwany „Völuspá” (pol. „Przepowiednia wieszczki” lub „Wróżba Wölwy”). Jest on pierwszym i najbardziej znanym utworem spośród szesnastu mitologicznych pieśni Eddy Starszej. Czas powstania pieśni szacuje się na wiek X–XI, czyli początki chrystianizacji Islandii i Norwegii.
„Przepowiednia wieszczki” traktuje o stworzeniu świata oraz jego końcu, którego opis stanowi jej najważniejszą część. Poemat podaje też, jak wyglądać miałby świat powstały po apokalipsie. Pierwsza część opowiada o powstaniu świata, kiedy to po spotkaniu lodu krainy Niflheim i ognia z kraju Muspelheim narodziła się pierwsza żywa istota – Ymir. Podczas jego snu z jego potu zrodzili się mężczyzna i kobieta, a z topniejącego lodu powstała krowa Audumla, która liżąc Ymira nadała mu kształt człowieka Búriego.
Ten poślubił córkę olbrzyma i miał z nią trójkę dzieci: Odyna, Wili i We – pierwszych bogów. Bracia postanowili zabić dziadka Ymira, poćwiartowali go, a z jego ciała uformowali świat: z ciała utworzyli ziemię, z kości – skały, z krwi – morze, z włosów – chmury, a z czaszki – sklepienie nieba. Oprócz tego podane jest też, jak powstały niebiosa, karły, elfy, norny oraz drzewo życia Yggdrasil. Fragment ten zamyka opis pierwszej wojny na świecie rozegranej pomiędzy zwaśnionymi dynastiami Asów i Wanów.
Drugą część „Völuspy” rozpoczyna informacja o zamordowaniu dobrodusznego boga Baldura w przeddzień zmierzchu bogów – ragnarök. Ragnarök to w mitologii skandynawskiej wielka bitwa bogów przeciwko olbrzymom pod wodzą Lokiego. Wynikiem tej walki ma być koniec świata: ziemia zostanie pochłonięta przez morze, powróci ciemność i chaos jak przed jej powstaniem.
Poemat opisuje też nowy, rajski świat, który stworzony zostanie przez zmartwychwstałego Baldura. Nie będzie w nim zła ani wojen, a zamieszkają go nowe rasy bogów, ludzi i zwierząt.
